გზაზე გეველ, მოდიოდა ლამაზ გოგოჲ ვარდი კონაჲთ,

შამამხედა თოლებში და... დამაბნია, ცოცხლა დამწო!

მეც შავხედე, შემიყვარდა, გულშ ჩავარდა, მემეწონა,

ის კი სწრაფა გაიქცა და მივაძახე: -გაჩერდ, კაცო,

დეგეწიო, დაგიჭირო, მეგეფერო ე მაგ ხელზე,

დაგიკრიფო ვარსკვლავები, ჩაგილაგო კაბი კალთაშ,

ჩამოვხსნა და ცისარტყელაჲც ჩამოგკიდო ხოხბი ყელზე...

ჰა იქნება, მაკოცნინე ღრმა დამალულ მკერდი ხალთან.

არ გაჩერდა... უკნი ვეტარ, დამატარა შარა-შარა,

კურდღელივი გაიპარა, გაიარა სოფლი კალოჲ,

გადავსჭერი მოკლე გზები, წინ დავდექი, ვუთხარ: -ჩარაჲ

აღარ გაქ და თუ მიჟერებ, ემ დღეიდან ჩემ ხარ ქალო!

და წეველით ხევისაკენ, წყალი პირზე წავშალ კოლებ.

ერთ ხან, შიშ რუმ აუთრთოლდა ფერწასულ და ფერცივ კანზე,

მე ნელ-ნელა წყალში შეველ, ზურგი დავდექ, დავხუჭ თოლებ,

იმან - შემოდგომასავი გაჲხდა ყჳითელ კაბაჲ ტანზე.

ნაწნავები ჩანჩქერივი დაეღვარა შიშველ მკერდზე,

შემოსცურა, ახლოს მოვდა, გამისწორა თოლში თოლი...

- - -

დროჲ რუმ გავდა, გაეწია მუცელ წინ და ცოტა გჳერდზე

გასუქდა და ასე გახდა თებრო პატაჲ, ჩემი ცოლი.

21 აგვ. 2011 წ.