თუთიამ ლატარეის ბილეთები ჯერ შუაზე გადახია, მერე ის ნახევებიც - შუაზე, ისინიც... ისინიც... და მიჰყვა ასე, სანამ ფურცლებს შუახაზიესინჯებოდათ.

- ჰა, რაო, გოგო? ისევ ვერაფერი? - ეზოდან დაძაბული ხმით ამოსძახა მამამ.

- ვერა. - უხალისოდ მოისროლა პასუხი ფანჯრისკენ.

- ჰაა... რაო?

როგორც ჩანს, ფანჯარას ააცილა. უმიზნო იყო თუთია. ფანჯრისთვის სიტყვის სროლაშიც, ცხოვრების დაგეგმვაშიც... მისი ოჯახისთვის კი რა ხანია,ცხოვრების ერთ-ერთ მთავარ მიზნად ლატარეაში ფულის მოგება და მეზობლის ვალის გასტუმრება ქცეულიყო. ბედის ირონიით, მეზობელს ვალი-კო ერქვა. „ვალიკოს ვალი“ პოეტურად კი ჟღერდა, მაგრამ ვერაფერი შეღავათი იყო მევალეებისთვის. თუთიას, ვალზე მეტად, ვალიკოს არსებობააღიზიანებდა. მის მშობლებს - პირიქით, ვალის ქონის ამბავი უწამლავდა გუნებას, თორემ ვალიკოს არსებობა ხსნა იყო.

თავიდან, სოფლის ყველაზე მდიდარ კაცთან, ფულის სასესხებლად, მამა დადიოდა. მერე და მერე ერიდებოდა, თუთიას აგზავნიდა. რაღაცნაირადმზერამყრალი კაცი იყო ვალიკო. ისე აათვალიერებდა ხოლმე თუთიას, ამ უკანასკნელს ლამის ხელი მიეფარებინა „გამჭირვალედ ქცეულ“ტანსაცმელზე. სახლში არაფერს ამბობდა, მშობლებთან ვერ მეგობრობდა.

- ვერაფერი! - ამჯერად ღია ფანჯარაში გაყო თავი თუთიამ, აღარ აუცდენია.

- თფუჰ!.. - ბარი მიწაში ჩაათხლიშა მამამ.

„რატომ არიან ჩემი მშობლები ასეთი უმწეოები, უიღბლოები, საწყლები?..“ - თუთიამ ჭერს ახედა. მისი ერთადერთი მეგობარი ჭაღზე გამოკვანძულძუაზე ეკიდა, ოდნავ ირხეოდა. რაც თუთიას თავი ახსოვს, ანგელოზის ეს ფიგურაც აქ ეკიდა და როცა თუთია ესაუბრებოდა, ოდნავ ირხეოდა.ორივე ბეჭზე „ნაჭრილობევი“ ეტყობოდა. ოდესღაც ფრთები მოსტეხია და დაუწებებიათ, ვერ გაუმეტებიათ ადამიანობისათვის.

„ჩემს ტოლებს მშობლები ფულს აძლევენ და საზღვარგარეთ აგზავნიან სასწავლებლად, ესენი კიდევ ვალიკოსთან მაგზავნიან, რომ ფულიმოვუტანო...“

წამოვიდა წვიმის თქეში, დაიტბორა თუთიას გული. გადმოარღვია ნეკნის ჯებირები, აივსო წყლით ყელამდე. ამოსცდა პირს, ცხვირს, წავიდათვალებისკენ და თავი რომ არ დაეხარა, ააწვიმდებოდა ჭაღის ანგელოზს თუთიას თვალებიდან.

თუთიამ წარმოიდგინა, - კომპიუტერული ვიდეოთამაშის გმირივით როგორ აიწია მაღლა, ჭერამდე. მერე რამდენიმე მალაყი შეკრა (ლაბადისკალთა უფრიალებდა ამ დროს) და მამასთან გაჩნდა, შუბი მხარზე მიაბჯინა.

„უფულობამ გამაბოროტა.“ - გაიფიქრა და ძალიან შერცხვა. კადრი უკან გადაახვია. შუბი დაუშვა, უკუღმა გაიმეორა მალაყები, „პლაშის“ ფრიალი დაჭერში ლივლივი. მერე ჩამოფრინდა და ლატარეის ნახევებში ჩაჯდა. Stop Playing. მორჩა, ვითომ არც გაუფიქრებია.

თუთიას მამა სტუდენტობის წლებიდან მოყოლებული ყველა სახის ლატარეას თამაშობდა.

ავსებდა ლატარეას და იმედით ივსებოდა.

რის მოგება?.. – „სპრინტის“ ბოლოების მოხევა და ფულის ახევა ერთი იყო.

ლატარეის უჯრებს ადვილად ფხეკდა, მაგრამ ლატარეებში ფულის ყრის ჩვევა ვერაფრით ჩამოიფხიკა.

იმდენჯერ დარეკა გათამაშებებში, რომ ბოლოს ლამის გარეკა.

იმდენი წელი ხაზა ლატარეის ციფრები, სანამ მის ბიუჯეტს საბოლოოდ არ მოეხაზა.

ერთი წისქვილის ქვა არ დაუტრიალებია, თორემ „იღბლიანი ბორბლის“ დატრიალებაშიც კი სცადა ერთხელ ბედი... უიღბლოდ. მერე და მერე,დაცოლშვილებულს, ნერვები აღარ ჰყოფნიდა. ცოლსა და შვილს ავსებინებდა, აფხეკინებდა, არეკინებდა... ჯიუტად სჯეროდა, რომ ერთხელაციქნება - ლატარეა ვალს დაუბრუნებს.

ოთახში დედა შემოვიდა. ფეხსაცმელი გაიხადა, წარუმატებლად დაწებებული ლანჩა შეუთვალიერა და კარს უკან დააწყო.

„ტუფლის დაწებებაშიც არ უქნია ესენი ღმერთს.“ - თუთიამ თვალი ანგელოზისკენ გააპარა.

- სტუმრები მოვლენ საღამოს. კარგი სუფრა უნდა გავშალოთ. - თუთიასკენ არც გაუხედავს, ისე თქვა დედამ.

- ვინ სტუმრები? - თუთიას სძულს სტუმრები. გარდატეხის ასაკშია. უბედურია. უბედურია იმის გამო, რომ საკმარისად არ აქვს რაღაცები, რაც უნდა(ბევრი ფული, დიდი მკერდი) და უხვად აქვს რაღაცები, რაც საერთო არ უნდა (ნერვების მჭამელი ფერიმჭამელები, აუარება წითელი და ამდენივეშავი წერტილი სახეზე). პლუს, ბუნებაში არ მოიპოვება ბიჭი, რომელსაც თუთია მოსწონს (ბებერვალიკო რა სათვალავში ჩასაგდებია) და გოგო,რომელიც თუთიას ემეგობრება (ჭაღის ანგელოზი არ ითვლება). ჰოდა, რა უშლის ხელს სძულდეს სტუმრები? მშობლები? ადამიანები?

- ჩემი ახალგაზრდობის მეგობარი შემხვდა, გიზო. სტუდენტობის მერე აღარ მინახავს. ვიცოდი, რომ თბილისში ცოლი შეირთო და ინგლისშიწავიდნენ საცხოვრებლად, მეტი არაფერი... ახლა ბებიაშენთან რომ ვიყავი, შემთხვევით შემხვდა, მეგობართან ჩამოვედიო რამდენიმე დღით. რომგაიგო გვერდზე სოფელში ვარ გათხოვილი, საღამოს გესტუმრებით თუ უხერხული არააო. ცოლ-შვილით მოვა...

დედას სახე ისე ასწითლებოდა, რომ ამ სიწითლის ფონზე, მისი ისედაც გახუნებული ვარდისფერი კაბა ახლა სულ მთლად თეთრივით ჩანდა.

„რაღაცას მალავს.“ - გაიფიქრა თუთიამ. დიდ ცეცხლზე შემოდგმული კერძივით აუთუხთუხდა ბოღმა შიგნეულში. მზადაა ჭერამდე აიწიოს, სალტოგააკეთოს...

„კომპლექსებმა და უშეყვარებულობამ გამაბოროტა.“ ამოიოხრა. წარმოსახვითი თამაშის დაწყების აპლიკაციას დაწკაპუნებით პასუხობს „No Playing“,მონიტორზე ახალი ფანჯარა ჩნდება: „სტატუსი - უბედური“

ჩახლართული, ერთმანეთში ჩაბრუნებული ამბავია: წარმოსახვითი თამაშები, უცნაური ასოციაციები, რეალობაში შემოჭრილი ვირტუალურისიუჟეტები... - ეს თუთიას გულსა და თავს შეფარებული ამბებია, რომლებიც ამავდროულად თუთიას თავშესაფარიცაა. ამბები თუთიასკენ მიიწევენთავის გადასარჩენად, თუთია - ამბებისკენ. ძაღლისა და მისი კუდის დაჭერობანასავით წრეზე ტრიალებენ.

- საქმეზე გავდივარ.

მამას ხმა იყო. ჯერ სიტყვების, მერე - ნაბიჯების.

- საღამოს სტუმრები გვეყოლება. მაგ შარვლით ნუ შემოხვალ სტუმრებთან... - დააწია დედამ.

სუფრა გაშალეს. დედამ ხალათი გაიხადა, ქლიავისფერი კაბა ჩაიცვა. რადგან ლოყებზე ისევ ბროწეულის ფერი ედო - არ მოუხდა, მაგრამ არ უნდოდაისევ იმ ვარდისფერში დახვედროდა.

დედის მღელვარებით გაღიზიანებული თუთია ტახტზე წამოწვა და „ჩართო კინო“: ქლიავისფერი, გრძელი, ფორმადაკარგული კაბა შანელისმუხლსქვემოთამდე სიგრძის კაბად გადაიქცა, ტანზე შემოეტმასნა დედას. კარზე შლაპიანმა, ტიპიურმა ინგლისელმა ჯენტლმენმა დააკაკუნა. დედამგაუღო, მოეხვია, ტუჩებში აკოცა. თუთიას დედა საბოლოოდ შესძულდა.

- თუთია, აკაკუნებენ, გააღე. - დედის ხმამ რეალობას დაუბრუნა. გახედა - ზღვისფრად უელავდა თვალები დედას. ღელავდა. შუბლზე ტალღებადგადაწოლილი ნაოჭები თითქოს უფრო გაუღრმავდა. მზეზე გაშავებულ ხელებს ნიჩაბივით უსვამდა ჰაერს, შვილს ანიშნებდა, - ადექი, კართანმიდიო.

ბატონ გიზოს შლაპა არ ეხურა, - ვერ გამოიცნო თუთიამ. სამაგიეროდ, შანელის კაბა აუხდა, ოღონდ გიზოს ცოლზე. „ეს ქალი სარკეში არეკლილისხივივით ბრჭყვიალებს. სამკაული, პომადა, მანიკური, თვალები... ყველაფერი უბრჭყვიალებს.“ - თუთია მოიხიბლა. წარმოიდგინა, უმთვაროღამით როგორ შესცურა ამ ქალმა სოფლის მდინარეში. თითქოს წყლის ზედაპირზე მთვარის მტვერი მოაფრქვიესო - გაიბრჭყვილა ქალის ნაბანმაწყალმა...

- კეთილი იყო ჩვენი ფეხი. - თქვა ბატონმა გიზომ. გინდ შლაპა მოუხდია, გინდ ამ ტონალობაში მისალმებია. - შენი გოგონაა? აი, ჩემი ჯინაც მაგისტოლია. ეს კი დევიდია, ჩვენებურად - დათო, ჩემი ბიჭი. ეს კი ჩემი კნეინა მაკოა. მაკო, საყვარელო, აი, ამ ქალბატონზე გეუბნებოდი, ჩემი ბავშვობისმეგობარია-მეთქი.

ლაბადის კალთა ისევ აფრიალდა ჭერში, ოღონდ ეს უკვე თუთია კი არა, დევიდ მძლეთამძლეა. შუბებს თვალებიდან ისვრის, მზერებად. ჯერგიზოსთვის გამზადებული შლიაპა მოარგო თუთიამ, მაგრამ როგორც კი მისი პრინცი მძლეთამძლეს კი არა, ილუზიონისტს დაემსგავსა, სასწრაფოდმოაშორა. მალაყებზე დროის ხარჯვა არ ღირდა, დევიდი მალაყების გარეშე მიფრინავს თუთიასკენ და ტუჩებში კოცნის.

დასხდნენ. დევიდმა სანთებელა და სიგარეტი მოამზადა, ბოდიში თქვა და გავიდა.

თუთიას გულის ყუნწი საგულეს მოსწყდა და სადღაც ქვემოთ ჩაუფარფატდა გული.

- მერე რა, რომ სხვა ქვეყანაში ვცხოვრობთ, ღირსება ღირსებაა. - სიმპათიური ტიპია ეს ბატონი გიზო. ვითომ შესაძლებელია, ასეთ დახვეწილ კაცსოდესმე თუთიას დედა მოსწონებოდა? - დევიდი კაცია, ოცდასამი წლისაა და მისი გადასაწყვეტია... აი, მაკომ და ჯინამ კი სიგარეტის მოწევა რომდაიწყონ, მაგაზე ნამდვილად აღვშფოთდები. თვითონაც არ იკადრებენ. მე ქართველ კაცად ვრჩები, სადაც არ უნდა წავიდე!

ჯინამ ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო, სმს-ის აკრება დაიწყო. თუთიას თვალი გაექცა, წაიკითხა: „ha ha haaaa Very Happy“. ჯინამ მამისთვის შეუმჩნევლადეკრანი დედამისს უჩვენა. მაკომ ეშმაკური სიცილით დაუბრიალა თვალები. გული შეეკუმშა თუთიას. ასეთ პაწაწუნა საიდუმლოებებშია დედა-შვილობის ხიბლი თუთიასთვის. ასეთ მეგობრად უნდა დედა თუთიას. რა იქნებოდა, მაკო ყოფილიყო დედამისი? შეხედავ - გესიამოვნება.მოვლილი, მოვლილი, მხიარული, მეგობრული...

დევიდი ოთახში დაბრუნდა, თუთიას მარჯვნივ ჩამოჯდა. კომპასის მხარეთა მაჩვენებელი ასო-ნიშნები ადგილს იცვლიან. „S“ ზღარბივითდამრგვალდა და მარცხნივ, აღმართზე აგორდა. ახლა სამხრეთი მარცხნივაა. სუნთქვა ჭირს, ისეა გავარვარებული ჰაერი, ნამდვილი საჰარაამარცხნივ! „E“ მოკლე-მოკლე ნაბიჯებით მირბის თავისი ახალი ადგილისკენ. აათავა აღმართი „N“-მდე და იქიდან თავქვე დაეშვა, ახალმისულ „S“-სდაეწია. ახლა აღმოსავლეთიც მარცხნივაა. მზე მარცხნიდან ამოდის. ცხელა.

სადღეგრძელოები მუსიკად ჩაესმის გაბრუებულ თუთიას. ბატონი გიზოს „ეგზომ“ და „აგრერიგად“ ისე ხვდება ყურს, როგორც წვიმიან ამინდში,ჩაშავებული ქოლგების რიგში აქა-იქ გაშლილი იისა და სტაფილოს ფერის ქოლგები - თვალს.

დევიდი მარჯვნივ გადაიხარა, სკამიდან ოდნავ წამოიწია. მარჯვენა მკლავი თუთიას სკამის საზურგეზე გადააწვინა, დაეყრდნო. წამოიღო ცხელმაქარმა ქვიშა და მტვერი. თვალებივით აეწვა კანი თუთიას. დევიდმა მარცხენა ხელი თუთიას თეფშს გადაატარა და სანამ ფხალის თეფშს ზანტადაიღებდა, თუთიას წილი სასუნთქი ჰაერი დევიდის სუნამოს სურნელით გაიჟღინთა. გაიშალნენ საჰარაში ფერადი ყვავილები, აჭიკჭიკდნენ ჩიტები,წამოვიდა ციდან საპნის ფერადი ბუშტები... ისე ახლოს იყო, ისე, ისე... ცოტა წინ რომ წაწეულიყო, ტუჩით მის ლოყას შეეხებოდა.

„ახლა რომ შემოტრიალდეს...“ - გაიფიქრა თუ არა, შეცბა. ამოიბურცნენ თუთიას შუბლიდან, ნიკაპიდან, ცხვირიდან ფერიმჭამელები, სისხლითგატიკული ტკიპებივით დაიბერნენ, დაწითლდნენ, მთელ სახეს მოედვნენ, გადანაწილდნენ მკლავებზე, ზურგზე, ზურგიდან სკამზე, სკამიდანხელზე ააცოცდნენ დევიდს... დევიდი ვერ ხედავდა თუთიას სახეზე ნაუცბათევად დაპუდრულ, დამალულ ფერიმჭამელებს. უფრო მეტიც, ისსაერთოდ ვერ ხედავდა თუთიას. ვერც ფხალის თეფშს ხედავდა, რომელსაც მხოლოდ იმიტომ ერგო დევიდის რჩეულობა, რომ მაგიდის კიდესთანიდო, თუთიასთან ახლოს. დევიდი მხოლოდ საკუთარ თავს უყურებდა. კი, შეეძლო ეგრე. როგორღაც მოახერხა და საკუთარი თავის გვერდიდანყურება „დაამხეცა“. უყურებს და ტკბება, უყურებს და კმაყოფილებისგან ლოყები ოდნავ უვარდისფრდება. მაინცდამაინც არ მოსწონს საკუთარითავი ავარდისფრებული ლოყებით. ეს კი ნიშნავს, რომ ოპერაცია „ჩემი სიახლოვით თქვენს გარდატეხის ასაკს ვუღუტუნებ“ დროებით უნდაშეწყვიტოს, სანამ ეს იდიოტური ავარდისფრება არ გაუვლის. მკლავი თუთიას სკამის საზურგედან აიღო, საჩვენებელი თითის წვერი „შემთხვევით“გამოაყოლა თუთიას დაძაგრულ ზურგს... ფხალი თავის თეფშთან რომ მიიტანა გადასაღებად, მხოლოდ მაშინ გააცნობიერა, რომ ფხალია. დევიდიბალახეულიდან მხოლოდ მოსაწევად ვარგისებს სცემს პატივს. ყველა დანარჩენი თივაა მისთვის. „მიირთვით“, - თუთიას დედას გადააწოდა,თავაზიანად გაუღიმა. ხედავს, როგორ უხდება ასეთი გვერდული ღიმილი, როგორი სხივი უდგას თვალებში. უ-ჰუ-ჰუ, რა სიმპათიურია!კმაყოფილებისგან ისევ უვარდისფრდება ლოყები... ფუჰ! სკამიდან დგება. ეს იდიოტური ავარდისფერება ყველაფერს აფუჭებს.

- გამატარე. - თავს თუთიასკენ ატრიალებს.

თუთიას ფერისმჭამელები ფუვდებიან, ისე მრავლდებიან, უკვე თვალებზეც ეფარებიან. ალბათ დევიდი მათ გამო დგება სუფრიდან. გულთანერთად ხელ-ფეხიც უმძიმდება თუთიას, ძლივს ახერხებს, რომ სკამიანად გვერდზე გაიწიოს. „მიბრძანდით“, - გულში ამბობს. - „მიბრძანდით“. დაჭკნებიან ყვავილები, მზე ჩადის, ცივა. სამხრეთი და აღმოსავლეთი სადღაც მიიძურწებიან კუდამოძუებულები.

დევიდმა კარი გამოაღო თუ არა, თუთიას მამას შეეფეთა.

დედამ თვალებში კი არა, შარვალზე შეხედა ქმარს. ეამა - გამოუცვლია. თუთიას ნერვები ეშლება მამაზე. რა ვალდებული იყო, დედის ბრძანებასდამორჩილებოდა?! რა ვალდებულია ვიღაც გიზოს გულისთვის ტანსაცმელი გამოიცვალოს?

თუთიას და დევიდის მამებმა ერთმანეთს ხელი ჩამოართვეს. თუთიას კამერა ჩაირთო. უხილავმა ფოტოგრაფმა ჩააჩხაკუნა. ფოტო დაიბეჭდა,გადიდდა. აი, უკვე მუზეუმის მაღალ კედელზე ჰკიდია. ფოტოზე მხოლოდ ორი ხელის მტევანია დაფიქსირებული. ერთი ფუმფულა, სუფთა დამოვლილია. მეორე - შრომისგან გაუხეშებული. შავარშიაშემოვლებული ფრჩხილებით... თუთიას მამისა, რა თქმა უნდა, მეორეა. რატომაა, რომ როცაშედარებაა, თუთიასი ყოველთვის უარესია?

სუფრასთან გვერდიგვერდ სხედან თუთიას და დევიდის მშობლები. უყურებს თუთია და ფიქრობს: ცალ-ცალი ხელთათმანებივით არიან,ერთმანეთისგან განსხვავებულები, მაგრამ რაღაც აქვთ საერთო, რითაც იგრძნობა, რომ ეს ცალი იმის მეწყვილეა. თუთიას აღარ ესმის რასსაუბრობენ, თუთია ხედავს. ადამიანებში თითქოს კარგად ვერ ერკვევა, მაგრამ სულ სხვაა, როცა საქმე ხელთათმანს ეხება.

მაკოს უყურებს და მის მაგივრად ჭრელ ხელთათმანს ხედავს. ოღონდ ამ სიჭრელეს ფერთა და ფიგურათა გემოვნებით შეხამებული კომბინაციები კიარ ქმნის, მარტივად ფერადია. ვთქვათ - ზოლიანი. აი, ბატონი გიზო კი სულ სხვაა, - დახვეწილორნამენტებიანი, თბილ ტონალობებშიგადაწყვეტილი. რა საერთო შეიძლება ჰქონდეს ჭყეტელა და კლასიკურ ხელთათმანს? რა არის ის, რითაც ხვდები, რომ წყვილია? კიდევ ერთხელშეათვალიერა დევიდის მშობლები და მიხვდა: ორივე ხარისხიანი ძაფითაა ნაქსოვი.

დედა როგორი ხელთათმანია? პეწდაკარგული, შელახული, მაგრამ სუფთა. აქა-იქ ძაფით დამაგრებული გაქცეული თვლებით. ისეთია, საგარეოდგამოჩენა რომ გერცხვინება, არადა ზუსტად იცი, ვერცერთი სხვა ასე ვერ გაგათბობს. თუთიას გული დაუმძიმდა. მამა, მამა როგორიღაა? ერთფერი.მუქად ნაქსოვი. უბრალო, მაგრამ გამძლე, უფრო სქელი ძაფით ნაქსოვი, ვიდრე დედა. და რა აქვთ საერთო? თუთია ლიმონათს წრუპავს, თანფიქრობს. უცებ, ლიმონათი გადასცდა და ისეთი ხველება აუტყდა, ყველას ყურადღება მიიპყრო.

- გარეთ გადი, სირცხვილია. - დაიჩურჩულა დედამ.

თუთია არ განძრეულა. რა არის სირცხვილი? ხველება? იქნებ ის, რის გამოც ხველება აუტყდა? ის, რის გამოც ყელში ბურთი გაეჩხირა... ის, რაც მისიმშობლების წყვილობის დამადასტურებელი ნიშანია. ის, რითაც ერთმანეთს ჰგვანან... ერთ პატარა სიტყვაში ეტევა მათი მსგავსება და ეს ერთისიტყვა ყველაზე უნუგეშო სიტყვაა სიტყვათა შორის - „თალხი“...

მამა ჩვეულზე მეტად ეტანებოდა სასმელს და ჩვეულზე ნაკლებად - საჭმელს. შედეგად, ჩვეულზე ადრე მოეკიდა ღვინო.

- ვალიკოს ვალი უნდა გავისტუმრო. უკვე რამდენი დამიგროვდა. - უცებ ყველასათვის მოულოდნელი რამ თქვა მამამ. - სიზმარი მაქვს ნანახი. ამპარასკევს ვიგებ. უნდა მოვიგო.

დედა გაფითრდა.

- უი, რა გამახსენდა მოგებაზე... - მაკომ გადაიკისკისა და რაღაც ისტორიის მოყოლა დაიწყო.

თუთიას ისე მოუნდა ხმამაღლა, მთელი ხმით ეტირა... ჭერს ახედა. ერთგული მეგობარი ოდნავ ირხეოდა, ამხნევებდა.

მაკო ისევ კისკისით ყვებოდა რაღაცას. აშკარა იყო, ყურადღების ცენტრში ყოფნა სიამოვნებდა. თუთიას მოეჩვენა, რომ ეს ქალი, კი არ ლაპარაკობდა,ჟღურტულებდა. საერთოდაც, გასარკვევი იყო, ქალი იყო თუ რომელიღაც წითელნისკარტა, მბზინავბუმბულა ჩიტი.

დედა უხერხულად აღრჭიალებდა დანა-ჩანგალს თეფშზე. მერე გაჩერდა, დანა-ჩანგალი თეფშის კიდეს ჩამოადო, ჩამოასვენა და ისიც მაკოსმიაჩერდა. თუთიას შეეცოდა ნაწვალები, დაღლილი ჩანგალი.

უცებ თუთიამ იგრძნო რომ აღიზიანებს ეს ქალი - მაკო. საკუთარი ხუთი თითივით იცნობს ეგეთ ჭრელ ხელთათმანებს. გარედან შეხედავ - თვალსსიამოვნებს, ფერადია. გადმოაბრუნებ და, - სულ დაწყვეტილი და გადაბმულ-გამოკვანძული ძაფებითაა სავსე. დედა სხვაა: შეხედავ, - შელახულია,მაგრამ შიგნითა პირი ახალივით აქვს.

თუთია, მაკოს გაცნობის შემდეგ, ჯერ სულ დაშორდა დედას, გაუუცხოვდა. ლამის შეიძულა. ახლა კი გრძნობდა, ნელ-ნელა, მსუბუქი ჯიკაობით,მისკენ აჩოჩებდნენ ფიქრები. დღემდე ასე ახლოს ჯერ არასდროს მისულიყო თუთია დედასთან.

თუთია ახალნასწავლ ფოტოშოპის პროგრამას რთავს თვალებში. ინსტრუმენტების პანელიდან საშლელს იღებს, მაკიაჟს აშორებს მაკოს. თმისგარშემო კონტურს ავლებს, თეთრ საღებავს ასხამს. ღმერთო, როგორ არ უხდება ჭაღარა! დედაზე ბევრად ასაკოვანს ჰგავს. ამ ხელოვნურადდაბერილ ტუჩებსაც თუ ჩაუფუშავს, - ხომ საერთოდ!.. მაგრამ თუთიამ ისე კარგადაც არ იცის ფოტოშოპი, ამდენი რომ მოახერხოს. არა უშავს.ზეპირ ფოტოშოპში ბადალი არ ჰყავს, სასწაულების გაკეთება შეუძლია! ზეპირ ფოტოშოპს ბევრად მეტი ფუნქცია აქვს... აი, მაგალითად, ნემსი.აიღო ეს ნემსი თუთიამ და მაუსით მიიტანა მაკოს ტუჩებთან. დააწკაპა და ფშშშშ... გამოვიდა ჰაერი, დაუბერა ქარმა, ააფრიალა ფარდები. ჭაღარა,უმაკიაჟო მაკოს ჩაფუშული ზედა ტუჩი ქვედას გადმოაბრტყელდა. ღმერთო, რა ლამაზია, ამის ფონზე, დედა!

- ხომ არაფერი გვრჩება? - წასვლის წინ თვალი ოთახს მოავლო მაკომ.

- არა. - ხელკავით გაიყვანა ოთახიდან ქმარმა.

დარჩათ. ბატონი გიზოს ხელთათმანი. ხარისხიანი, მუქი ლურჯი ძაფით ნაქსოვი, ორნამეტებიანი... გასაკვირი კი იყო, მაგიდიდან მოშორებით,საწოლის უკან ეყარა. იქ საიდან მოხვდნენ?

* * * *

მეორე დღეს, ტახტზე თვალდახუჭული იწვა თუთია, ვითომ ეძინა. უკვე მერამდენედ ახვევდა ფირს, დევიდმა რომ ფხალი გადმოიღო, იმმომენტზე.

- ხელთათმანი დამრჩა წუხელ. - შემოესმა. - მეუღლე შინაა?

- არა. თუთიაა... სძინავს... - გაუბედავად უპასუხა დედამ.

თუთიამ სუნთქვა შეიკრა. მოიკუნტა, გაქვავდა, დაპატარავდა, დაწერტილდა, ბალიშის ქვეშ შეიკარგა. ახლა თუთია მხოლოდ ყურია. ისმენს და არჩანს.

- ხელთათმანი შეგნებულად დავტოვე... - ჩურჩულებს ბატონი გიზო. - კალათში რაღაც ჩავდე, გესმის? რაღაც ჩავდე კალათში.

თუთია ახლა მხოლოდ ყური კი არა, თვალიცაა.

დედას არ ესმის. გაქვავებული სახით სადღაც იყურება.

- დღეს ლოტოს დღეა, პარასკევია. თქვი, რომ მოიგე. ვითომ ლოტოში მოიგე, გესმის? ვალი გადაიხადე, თავს მიხედე. და კიდევ... მე, მაშინ... მართლამიყვარდი, არ მომიტყუებიხარ. მერე მაკო გავიცანი და რა ვიცი, რაღაცნაირად... მაპატიე, ვიცი, რომ მძიმედ გადაიტანდი... წავედი. მადლობაყველაფრისთვის, პატიებისთვის... არ დაგავიწყდეს, აი იქ, ჭიშკართან, დიდი მოწნული კალათი რომ დგას... ვიფიქრე, ეგრე ჯობდა...

დედა ისევ არაფერს პასუხობს. ხის კენწეროს მისჩერებია. რას ფიქრობს, ვერასდროს გაუგებ. სხვებისთვისაა მგრძნობიარე, თორემ საკუთარითავისთვის მანქანაა. მხოლოდ იმაზე ფიქრობს, რაზე ფიქრის უფლებაც აქვს, რასაც სინდისი დაუპროგრამებს.

საღამოს მამამ კედლის საათს გახედა, „დაიწყო, ჩართეთ, სიზმარი მაქვს ნანახი.“ - ჩაილაპარაკა და გავიდა, გულის გადასაყოლებლად, შეშის დაპობადაიწყო.

„წამოდგენა იწყება!“ - ანგელოზს ახედა თუთიამ.

დედა წარამარა ნერვიულად იყოფს მარჯვენა ხელს ჯიბეში. მერე ისევ მუხლზე აბრუნებს. მეორე ხელს არც ატოკებს, თითქოს მისი არცაა.

„მარჯვენა ჯიბეში უდევს“. - ფიქრობს თუთია. – „არ უნდა მარცხენა ხელმა გაიგოს რა ჩაიდო მარჯვენა ხელმა მარჯვენა ჯიბეში.“

გათამაშება დაიწყო.

- ყვავილები მორწყე, გადახმენ. - სხვისი ხმით თქვა დედამ, მარცხენა ხელით მარჯვენა ხელი აქვს ჩაბღუჯული, გაკავებული, უნებურად საიდუმლორომ არ გასცეს.

„უნდა, რომ ოთახიდან გავიდე“.

თუთია მეორე ოთახში გავიდა. ქოთნებთან მივიდა და გაიფიქრა, რომ დედა ცოდოა. დედა ამ ქოთანში ჩარგული ნახევრადგამხმარი კაქტუსივითმარტოა. რომ მამაც მარტოა და თუთია ხომ - თავისთავად.

„სამივე ქოთანს ერთ დიდ ქოთანში წავაპირქვავებ, - გადაწყვიტა. სასწაულია, პირდაპირ. რა უცებ გადაიჭრა მთელი ცხოვრების დილემა! ამ წუთასმიხვდა, რომ დედამ, უნებურად, ყვავილების მარტოკინებად დარგვით ოჯახის წევრებსაც გამოუტანა განაჩენი. თუ თუთია მცენარეებს სამივექოთნიდან ერთში გადარგავს, ოჯახის წევრებიც დაახლოვდებიან. დაღლილ მკლავებს ერთმანეთის მხრებზე ჩამოარიგებენ ხოლმე ერთმანეთშიგახლართული ტოტებივით. თუთიამ არ იცის ყვავილების მოვლა, არ იცის, რომ კაქტუსი, ია და ბარაქის ხე საერთო ნიადაგზე ვერ იხარებს. საათსდახედა. ოთახში შებრუნდა.

დედა გაუნძრევლად ზის. უძრავი და უფერულია. ეკრანზე რეკლამაა. გათამაშება დასრულებულია.

- ჰა, რა ქნა?!.. - დაძაბული კითხულობს ეზოდან მამა.

დედა დაძაბულად დუმს. შუბლზე ოფლის წვეთები უბრწყინავს.

- ჯეკპოტი მოვიგეთ. - მოულოდნელად უპასუხა თუთიას ხმამ. თუთიასთვის არც უკითხავს - ისე.

გაოცებულმა დედამ ისეთი თვალებით გახედა შვილს, ეს უკანასკნელი აქეთ დარჩა გაოცებული. თუთია ვერასდროს წარმოიდგენდა, დედისთვალების ვიწრო ჭრილს ამ ზომამდე თუ შეეძლო გაფართოვება. მუდამ ჩამოშვებული ქუთუთოს ქვეშ შემალული თვალებიც დაბერილიყვნენ,ლამის ქუთუთოდან გადმომძვრალიყვნენ. დედის მოცისფრო-მოთაფლისფრო თვალები ახლა გლობუსებს ჰგავდნენ. სამყაროს იტევდნენ! ზღვებიღელავდნენ შიგნით, ხმელეთი დახეთქილ ზედაპირს ითვალიერებდა, ქუხდა, მზე იყო, წვიმდა...

- თუთი...

უცებ დედამ იმხელა მადლიერება გადმოაყოლა ამ ოთხ ასოს, რომ დედამიწის ოთხივე კუთხეს ეყოფოდა გულის ასაჩუყებლად.

- თუთი...

მიხვდნენ და დამშვიდნენ, ჩაიფუშნენ, ბუდეში ჩაჯდნენ თვალები. მარტო ზღვა დარჩა დედამიწისგან და ისიც, როგორც აბაზანის ნიჟარაში, ისეჩაიწრიტა თვალის კუთხეებიდან.

- აჰა, არა ვთქვი, მოვიგებო?! - დაიძახა მამამ. შეშის ჩეხვას თავი ანება. ნაჯახის კუნძში ჩაჭედების ხმა ასე მხიარული აქამდე არასდროს გამოსვლია.

თუთიას ფრთები გამოეზარდა, მაღლა აფრინდა. კარგი ფრთებია, ქათქათა. თუთიას ზუსტად ისეთი კაბა აცვია, როგორიც აი, ამ ჭაღზეჩამოკიდებულ ანგელოზს. მიფრინდა თუთია სათამაშო ანგელოზთან, ჭაღიდან ჩამოხსნა, ხელი ჩაჰკიდა. ერთად დაფრინავენ. მამა ბედნიერია -მოიგო, დედა ბედნიერია - პრობლემა მოგვარდა, თუთია ბედნიერია - აღარ მივა ვალიკოსთან ფულის სასესხებლად. ანგელოზიც ბედნიერია -ანგელოზია... სხვა მიზეზი რა საჭიროა? იქნებ სადმე, ოთახის კუნჭულში ნამდვილი ეშმაკიცაა მიყუჟული და ისიც ბედნიერია, რომ ამ ოთხეულიდანარცერთის სიხარულის მიზეზი სიმართლეს არ შეესაბამება.

ჭაღის გარშემო წრეს არტყამენ თუთია და ანგელოზი. დედას და თუთიას საერთო საიდუმლო აქვთ. აი, რა აკლდათ ერთმანეთთანდასაახლოვებლად! რა მოსატანია ამხელა საიდუმლოსთან ჯინას და დედამისის ესემესი. სად იმათი სიგარეტი, სად - ამათი ფული?!

- ხუთი ათასი! ვიცოდი, ვიცოდი! - მამის ნაბიჯები მარნისკენ წახმაურდნენ.

დედას წარბებქვეშ ისევ დაებურცა გლობუსები.

- თუთია... თუთია... - ხელს ჯიბეს უჭერს. - აქ მხოლოდ სამი ათასია... ღმერთო, ხუთიო... გაიქეცი ვალიკოსთან, საიდუმლოდ გამომგზავნა დედამ-თქო, გაიქეცი თუთია!..

ტკაპ!

ჭაღიდან იატაკს ჩამოასკდა ანგელოზი. ფრთები ისე დაემსხვრა, ვერანაირი წებოთი ვეღარ დაწებდება...