გაზაფხული დარაია ფოთლებს აფრიალებდა. მზე საბუდარიდან სხამდა სხივებს, როგორც კრუხი ახალგამოჩეკილ წიწილებს. ბალახი ბალანივით აშლოდა მიწას, სინათლეს ეწაფებოდნენ კვირტებიც. არ იყო წვიმის ენა და ლპობა, მზემრავალი დღეები იდგა იმ გაზაფხულზე, მწყაზარი, მზეთამზია დარები. აივლიდა თავის აკოკრებულ ეზო-ბაღში ბერიკაცი ძამისა, თეთრ წვერზე ხელს ჩამოისვამდა და ჩაჰქოლავდა გულში უჯანობას, უმუხლობას, უნიათობას. ხელს ჩაიქნევდა, მერე მეზობელ ეზოს გადაჰხედავდა, დაინახავდა სახლის წინ დაჩრჩილული შალით მოფრატუნე ყიასას, თითქოს ამ შალით თავისივე გათოშილი ძვლები დააქვსო, გამოვა ეზოს შუაში, გამოჰფენს, გადმოალაგებს წვივ- ბეჭებს და ჩალღვებაო. - ყიასააავ, შე ობიანო შენა, როგო ხარ, როგორ? - ჰკითხავდა ჩიფჩიფით. ყიასა თვალს მოიჩრდილავდა, იცოდა ძამისას მეტი ხმას არავინ გააგონებდა, არავინ გაეძრახებოდა: - ჰაი ძამისავ, შენ ხო გაკროცილი ბიჭი მყავხარ, არა ?! - არ ვიყავი, რო?- როგორც შეეძლო ისე გაიმართებოდა მხრებში ძამისა და თან ხელით ანიშნებდა : - წამო, ყიასავ, ჩვენი სიბერისა ვთქვათ, ჩვენი ჭირისა, ჩვენი ვარამისა, სანამ პირებზეც მოგვდებია ხავსი ან ობი, - და ვაგლახით დაეშვებოდა ბერიკაცი ჭიშკრისკენ; გარეთ ყორეზე რომ ჩამომსხდარიყვნენ და თავიანთი სიყრმისა ეთქვათ რამე, თორემ სიბერე ძურწა ბალახივით მიჰკვროდა  ორთავეს შარვლებზე და ვეღარაფრით იწიწკნიდნენ. 

-ეჰ, ორივე ერთნაირი გლახისჭირები დავხდით, ძამისავ, უწყლოდ დაგდებული კაჭარქვები, - დაღონებით იტყოდა ყიასა, - ხან პატარძლებს ვედებით ფეხებში და ხან შვილიშვილებსა, ხან ამვლელებსა და ხან ჩამვლელებსა...

- ეგ რა დარდი აგსევია, კაცო, ჩვენ ხნამდეც მოსულან ყველანი. მე ის მედარდება, ყიასავ, ერთ დღესაც რომ გამოვიდე გარეთ და შენ არ დამიხვდე, კაცოო, ან შენ გამოხვიდე და მენა... ჩემი მარტო შენ გეყურება, შენი კიდე მე და ცოტა-ცოტაც ღმერთსა. 

- რას ამბობ, ბერიკაცო, ღმერთს ყველასი ეყურება, ვენაცვალე იმის მადლიან სახელსა, - შეეპასუხებოდა ყიასა. 

- მაშ თუ ეყურება, აბა გამიგონოს - თან მუხლებზე დადგებოდა ძამისა, თან ქუდს ჩაებღაუჭებოდა და გულზე მიიხუტებდა: - ღმერთო და დამბადებელო, ერთ მზიან დღეს გაგვიყვანე  მე და ყიასა ერთადა, ერთმანეთის გვერდიგვერდა, იქაც ხო უნდა გადაველაპარაკოთ ერთმანეთს. იქაც ხო მე ჩემი უნდა ვუთხრა, ამან თავისა. თან ასეთი მზიანი დღე იყოს, დამბადებელო, თორე იმ გორაკზე გაუჭირდებათ ჩვენი ატანა ყმაწვილებსა და დაიგანგლებიან ტალახშიც.

   ასე გადიოდა მზეხვავი დღეები, ერთმანეთისა და სინათლის დანახვაზე სიხარულის ნამცეცები ეცხოთ ხოლმე თვალებსა და ღიმილზე ყიასასა და ძამისას. ერთად გადიოდნენ ისევ სოფლის დანგრეულ ყორეზე სასაუბროდ, ერთად ატანდნენ ხოლმე მშვიდობას მომსვლელსა და წამსვლელს. ერთხელაც, მათ თანასოფლელმა პატარა ბიჭმა თქვა, თვალი მოუკრავს, ორ ახალგაზრდა ჭაბუკს ჩამოვლია, პირბადრებს, პირმშვენიერებს, ერთი ყიასასა ჰგავდა, მეორე ძამისას ყმაწვილობაშიო. მოხუცები გახარებულან მათ დანახვაზე, მერე ერთი ერთის მზიან კვალში ჩამდგარა, მეორე ბერიკაცი - მეორის მზიან ნაფეხურებს გაჰყოლია და უვლიათ ვინ იცის სადამდე. 

        იმ ამბის შემდეგ,  გაზაფხული ისევ დარაია ფოთლებს აფრიალებდა. მზე საბუდარიდან სხამდა სხივებს, როგორც კრუხი ახალგამოჩეკილ წიწილებს. ბალახი ბალანივით აშლოდა ყიასასა და ძამისას საფლავებს. სინათლეს წყაროსავით ეწაფებოდა ქვეყანა, აღარსად იყო წვიმის ენა და ლპობა.