ხმელ-ხმელი იყო იადორე. იმ  ალვის ხესავით  აწოწილი და  მოხუცი, რომლის ქვეშაც დგებოდა ხოლმე ნაშუადღევს.  მხრიდან მძიმე-მძიმედ ჩამოიხსნიდა  უშველებელ, შავ ჩანთას,  გაშლიდა ასფალტზე  ცელოფნის გადასაფარებელს და  ჩამოაწიკწიკებდა წიგნებს, ჟურნალებს, მისალოც ბარათებს...ზოგი სქელი წიგნი იყო, ზოგი-თხელი, ზოგი ზედმეტად შელახული, გაცრეცილი ყდითა და ამოცვენილი ფურცლებით. იშვიათი გამოცემები, გამვლელ- გამომვლელებზე ასაკით ბევრად  ხნიერები, ჩამჭკნარ- ჩაბერებულები. იდგა იადორე წიგნების წინ, თან თავისივე გადახვეულ პაპიროზს აბოლებდა, თან  ნატრობდა, იქნებ ერთი წიგნი მაინც გაიყიდოს, ერთი წიგნი ერთი პურისა და გზის ფულიაო. ხელის კანკალით დაიხრებოდა ხოლმე და წიგნებზე ჩაცვენილ გაყვითლებულ ფოთლებსა  კრეფდა.  მოხუცი ალვის ხეც, მის ქვეშ მდგარი  გამხმარი იადორეცა და გაცრეცილი წიგნებიც, შემოდგომის ნაღვლიანი დღის პერსონაჟებს ჰგავდნენ  რაღაცით. 

     სქელი წიგნი ბევრ ფიქრსა  და ბევრ სიტყვას ატარებს ბევრი  ფიქრიცა და სიტყვაც მძიმეა, იადოერეზე ბევრად მძიმე, ისეთი მძიმე, რომ იადორეს გამხმარი მხარი გადაყვლეფილი აქვს  წიგნებით სავსე  შავი ჩანთის ტარებით. ზოგი თავისი პირადი ბიბლიოთეკიდან გამოიტანა, ზოგიც - უცხო ადამიანებისგან ჩაიბარა. ყველა წიგნი ხომ თავის საკუთარ ამბავს  მოგვითხრობს, ავტორის მიერ შექმნილ-დაწერილს, მაგრამ ყველაზე მეტად  ძველი წიგნის  ყდის შიგნით წაწერილი სამახსოვრო წარწერა მიყვარს ხოლმე. საჩუქრად ამას და ამას, ბებიისგან, ამა და ამ წელს, დაბადების აღსანიშნავად, გაიზარდე ჭკვიანი და სასახელო, ეს წიგნი წაიკითხე შენ, შემდეგ შენმა შვილმა, შვილიშვილმა, შვილთაშ..... და სადღაც გაწყდა უკვე ამბავიც. იადორეს ჩაბარეს გასასხვისებლად, სხვისი შვილიშვილებისთვის წასაკითხად. თან გაატანეს იმ დიდი ბებიის ნათითურები, ფურცლებზე რომ უხილავად ეტყო  რამდენიმე წვეთი ცრემლი, წიგნის კითხვისას, რომ ჩამოუგორდა დიდ ბებიას და ერთიც მისალოცი ბარათი, რომელსაც სანიშნად  ტოვებდა  ხოლმე ბებია წიგნის ფურცლებს შორის. ბებია ცოცხალი აღარ იქნებოდა, მაგრამ სამაგიეროდ იადორე იყო ცოცხალი და გადაქერცლილი  მხრებით დაჰქონდა წიგნისა და ადამიანის  სევდიანი ამბავი. 

       წიგნის ყდასავით გაცრეცილი შემოდგომის  დღე რომ მიყუჩებას დააპირებდა, აინთებოდა ქალაქში ლამპიონები და  გამუქდებოდა ჭყეტელა შუქნიშნების წითელი, ყვითელი და მწვანე ფერები,  შორიახლოს დავდგებოდი ხოლმე და წარმოვიდგენდი მხრებში მოხრილი იადორე მიდიოდა წინ ცარიელი ჩანთით და უკან  მიჰყვებოდნენ ხვნეშით სქელტანიანი, ხელჯოხიანი წიგნები, გამხდარი, მარამ ყდადასვრილი და ფურცლებფრიალა თხელი წიგნები ფარფატით, ქარი ააფრიალებდა ალმებივით მისალოც ბარათებსაც შემოდგომის  ნაცრისფერი   საღამოს გასაფერადებლად, რომელ ბარათებზეც ზოგგან  ქალთა დღის აღსანიშნავად ყვავილების თაიგული ეხატა, ზოგგან - ახალი წლის  მისალოცი გრილიანდები. მიდიოდა იადორე შინ და  ქარში გაურკვევლად იფანტებოდა : სახსოვრად....საჩუქრად....დაბადების....ანას...ნინოს...პაატას....გიორგის...ბებოსგან...დედასგან....მეგობრებისგან...რაც უფრო მცირდებოდა წიგნებიდან გადმოცვენილი ამბები, მით უფრო ჰქონდა ორი დღის ან სამი დღის  ჩაისა და შაქრის ფული იადორეს. ხელებს ითბობდა ზამთრისპირულის საღამოებში ცხელი ჩაით იადორე. იმ აწოწილი ალვის  ხის ქვეშ კი, სადაც ცელოფანი ეფინა, კარგა ხანს კიდევ მშრალი იყო ხოლმე ასფალტი. წამოეკრიფა იადორეს წიგნებიც, ამბებიც, წარწერებიც, ალვის ხის ფოთლებიცა და შემოდგომის ჟინჟღლიც. ყველაფერი ერთ შავ ჩანთაში გამოეკრა, თავისივე ბედივით მოწყენლსა და  თალხში, მიიჩქაროდა მარტოხელა იადორე შინ მთელი ოთახისხელა მარტოობაში და უეჭველად ფიქრობდა, რომ წიგნი და ადამიანი რაღაცით ჰგვანან ერთმანეთს. რომ წიგნი და ადამიანი ორივე სევდიან კვალსა ტოვებს ქალქში, რომ წიგნსა და ადამიანს,  ყისმათი უნდა დაჰყვეს, რომ დაიბადება ამქვეყნისხელა  მარტოობაში.