ქალაქში ორი იანვრის თოვლიანი დილა გათენდა. ასფალტებსა და ქვაფენილებზეც კი კარგა ბარაქიანად იდო თოვლი. მანქანები კანტიკუნტად მოძრაობდა. თითქოს ქალაქმა  ყოველდღიური სუნთქვა შეწყვიტა და ზამთრის გაბმულ სითეთრეში შეიყუჟაო.  ახალი წელი კი, ჯერ კიდევ შამპანურის ფუჟერებსა  და ნუგბარით სავსე   სუფრებთან მოკალათებულიყო და სადღეგრძელოებითა და კეთილი სურვილებით განებივებული დათოვლილ წამწამებს აფახურებდა. 

      შემთხვევით თუ გადააწყდებოდით მძიმე ნაბიჯით მოსიარულე ადამიანს ქუჩაში, ისიც კანფეტით სავსე ჯიბეს ძლივს მიათრევდა, შემოგხედავდა,  გაგიღიმებდა, ასე ტკბილად დამიბერდითო  და სამ-ოთხ კანფეტს ჯიბიდან  შიგ გათოშილ ხელებში ჩაგიკუჭავდა. 

     ზოგიერთ ქუჩაზე კი კაციშვილის ჭაჭანებაც  არ იყო, არც იმ ქუჩაზე, რომელ ქუჩაზეც ახლა მე უნდა გიამბოთ. დეიდასთან  წინა ღამით სტუმრად მისულმა პატარა გოგონამ, იქვე ახლომახლო სეირნობის ნებართვა აიღო, რამდენიმე  შოკოლადი მანაც ჩაიდო ხელთათმანებში ყოველი შემთხვევისათვის, ასევე  გაშლილი სუფრიდან ერთი ნაჭერი პური  აიღო, ხელსახოცში გადაახვია და კაშნე მოხველ- ჩაფუთნული გამოვიდა გარეთ. ეზოსა და რკინის შავად შეღებილ ალაყაფის კარს  გამოსცდა თუ არა, ქუჩის ბოლოსკენ  გავლა გადაწყვიტა.  ტროტუარებს არ აჩნდა ნაკვალევი, თოვლი კოჭებამდე სწვდებოდა, ჭადარნალსა თუ გზისპირას ჩამწკრუვებულ ჭადრების კორომს მსხვილად დათოვლილი ტოტები ძირს დაეხარათ და იდგნენ თავიანთ ზამთრის სიზმრებში კენწერომდე.  თოვლქვეშ ყველაფერი საუცხოო სანახავი იყო,  ქუჩაც, ხეც, ადამიანიცა და გზაც. საწვიმურებსა და აივნებზე  ლოლუები ეკიდა და ყინვა ისე გასჯდომოდათ ძვალ-რბილში, რომ ჩამომსხვრევას არცა ფიქრობდნენ. თითქოს რაღაცა იდუმალს მოეცვა ყველაფერი. ქუჩის ბოლოში  პატარა ლურჯი მონასტერი იდგა, იმის იქით გზა აღარ  მიდიოდა. ლურჯ მონასტერს იმიტომ ეძახდნენ, რომ ლურჯი გუმბათი ჰქონდა, მაგრამ ახლა ძნელად თუ გაარჩევდით გუმბათიდანაც   ამოვარდნილ სილურჯეს, ისიც კარგა სქელ ფენად  დაეფარა თოვლს.  გოგონა  მონასტრის ეზოში შეჩერდა,  ასე ადრიანად და ასეთ თეთრ დილას  ალბათ არავინ გააღებდა ტაძარსო გაიფიქრა, მაგრამ  შესასვლელ კარს ოდნავ  მიაწვა თუ არა  კარიც შეიხსნა. კარიდან მარჯვენა კუთხეში, თეთრთავსაფრიანი მოხუცი  მესანთლე იჯდა და ელექტრო გამათბობელის სპირალს მიშტერებული, გამოერკვა. გოგონას გაუღიმა და სანთელი მიაწოდა. გოგონამ სანაცვლოდ ხელთათმანებში შეკუჭული, ოდნავ შერბილებული შოკოლადები დაუწყო მაგიდაზე. გოგონას სანთელი არც აუნთია, ისიც უხმოდ ჩამოსკუპდა იქვე მდგარ  სკამზე, მესანთლის გვერდით და ასე ისხხდნენ კარგა ხანს უხმოდ. ვინ იცის, გულში ფიქრობდა მესანთლე ვინ გამოუშვა ორი იანვრის  თოვლიან დილას  გოგონა მარტო ქუჩაში?  ვინ იცის, გოგონაც გულში ფიქრობდა, რამ გააღებინა ამ თეთრ და სუსხიან დილას მოხუც  მესანთლეს ტაძარი? კიდევ დიდხანს ისხდებოდნენ ჩაფიქრებულები, რომ არა თეთრი  ღუღუნა მტრედი, რომელიც გუმბათის თაღიდან ჩამოფრინდა და მათ წინ გაიარ-გამოიარა. გოგონამ ახლა სახლიდან  წამოყოლებული ერთი ნაჭერი პური ამოაძვრინა  პალტოს  ჯიბიდან და მტრედს ფეხებთან დაუფშვნა.  მტრედს არც უფუქრია აფრენა, ხალხის სიმრავლეს ნაჩვევმა მორჩილად დაიწყო ნამცეცების კენკვა. 

     ქალაქში  არავინ იცოდა, იმ წამს რა ლამაზი სანახავი იყო თეთრთავშლიანი მოხუცი მესანთლე, ხელთათმანწამძვრალი პატარა გოგონა და მათ წინ მოღუღუნე მტრედი, თორემ ალბათ ყველა მიატოვებდა თავიანთ სიხარულითა და სტუმრებით აგუზგუზებულ საახალწლოდ მორთულ სახლებს და მათ სანახავად მოვიდოდნენ. 

      სამწუხაროდ, ასეთ სურათებს  ვერა ვხდევათ ხოლმე  ადამიანები, ამას  მხოლოდ ღმერთი ხედავს და  ხარობს.